Ons laatste Nieuws

een rusteloze onderzoeker als ik kent geen vakantie. Al word ik wel door mijn liefhebbende echtgenote elk jaar een keer gedwongen om dingen te doen die de gemiddelde Nederlander als ontspanning ziet, zoals ergens op een strand in de zon liggen.

Ik bestrijd de verveling met wetenschappelijk veldwerk. Wat me dit jaar opviel bij het observeren van al dat bloot op het strand was de opmars van tatoeages en piercings, vooral op jonge lijven.

Een speurtocht in de wetenschappelijke literatuur leerde me dat inderdaad 38% van de millennials, geboren tussen 1980 en 2001, een tatoeage draagt en maar 15% procent van mijn generatie babyboomers. Bij de helft van de meiden tussen 16 en 24 is het lichaam ergens doorstoken met een ornament. En gemiddeld heeft 10% van de bevolking minstens één piercing, als de klassieke oorbellen niet worden meegerekend.

Tegenwoordig wordt ook anders tegen tatoeages en piercings aangekeken. Voor mijn generatie waren ze iets voor losbandige zeelieden, halfcriminele kickboksers of vrijgevochten vrouwen. De jeugd van tegenwoordig ziet ze vooral als versiering, zoals blijkt uit de vele sociologische studies naar het waarom van al dat prikken en steken in het lichaam. Veel professionele tatoeage- en piercingshops melden dat professionals als artsen en advocaten tot hun beste klanten behoren. Dat kan te maken hebben met de hoge kosten om al dat fraais te laten aanbrengen.

Ik vind het zelf nogal opvallend dat twee derde van de tatoeages en piercing op het bedekte deel van het lichaam wordt gedragen. Helemaal zeker over hun uitstraling zijn de dragers van die versiering kennelijk niet. Ook door het bedrijfsleven worden getatoeëerde en gespietste werknemers steeds meer geaccepteerd, zelfs als die direct met klanten te maken hebben. Ze laten het aan eigen goede smaak van hun personeel wat, wanneer, zichtbaar te dragen.

Ik ben bij mijn rondgang door de wetenschappelijke literatuur wel geschrokken van de medische complicaties als bloedingen en infecties, vooral door piercings. Het gaat meestal fout na het doorsteken van tong, tepel of genitaliën. Van al de ingrepen samen gaat één derde fout, bij 20% moet de hulp van een arts worden ingeroepen en 1% resulteert in een ziekenhuisopname.

Ook het dragen kan probleem geven. Zo zijn tongpiercings berucht bij tandartsen om hun beschadigingen aan het wangslijmvlies en gebroken tanden. Maar de complicaties zijn niet altijd alleen maar hinderlijk en soms fataal. Hartkleppen kunnen beschadigd raken door bloedvergiftiging of de lever gaat te gronde door een chronische besmetting met virussen.

Maar ook indirecte medische problemen worden gemeld. De eeltvorming na een navelpiercing kan behoorlijk in de weg zitten als een kijkoperatie in de buik moet worden uitgevoerd. Acute beademingen zijn soms mislukt door piercings van tong of lip. Ook als een patiënt moet worden bekeken met een echo of röntgenfoto kunnen lichaamsversiersels het beeld verstoren. Als die voor een MR-plaatje in een krachtig magnetisch veld gebracht wordt, kunnen vooral goedkope piercings met geweld worden uitgerukt. De duurdere piercings, die bestaan uit titanium of niobium, hebben daar geen last van. In sommige inktsoorten gebruikt voor tatoeages zit ijzer en dat kan pijnlijke brandplekken door de MR-magneet tot gevolg hebben.

Ik heb tijdens het bespieden van al dat bloot piercings gezien op lichaamsplekjes die het aanbrengen tot een vrij gecompliceerde operatie maken, die eigenlijk alleen maar door een ervaren chirurg veilig kunnen worden uitgevoerd. Als ik daar de mogelijke medische complicaties bij optel, vraag ik me af of we piercings niet tot een medische handeling moeten verklaren met alle bijbehorende regelgeving en toezicht.

Voor mijn generatie waren tatoeages en piercings iets voor losbandige zeelieden of kickboksers